Guzy neuroendokrynne płuc, znane również jako raki neuroendokrynne płuc, to spektrum nowotworów, które powstają w komórkach neuroendokrynnych płuc. Większość klasyfikuje się jako drobnokomórkowe raki płuc (SCLC), agresywne nowotwory, które mogą wpływać na neuroendokrynne i inne typy komórek. Inne to rakowiaki, rzadka i mniej inwazyjna postać raka, która rozwija się tylko w komórkach neuroendokrynnych.
Guzy neuroendokrynne płuc są stosunkowo rzadkie i stanowią tylko około 2% wszystkich nowotworów płuc, jednak płuca są drugim co do częstości miejscem występowania komórek neuroendokrynnych po przewodzie pokarmowym.
Długoterminowe rokowanie w przypadku guzów neuroendokrynnych, mierzone na podstawie pięcioletniego przeżycia, jest ogólnie dobre w porównaniu z innymi postaciami raka płuca.
Ilustracja: Emily Roberts, Verywell
Rodzaje guzów neuroendokrynnych płuc
Komórki neuroendokrynne to wyspecjalizowane komórki odpowiedzialne za naprawę tkanek nabłonka wyściełających drogi oddechowe, jelita i inne powierzchnie ciała. Działają zarówno jako neurony (komórki nerwowe), jak i komórki endokrynologiczne (odpowiedzialne za wydzielanie hormonów).
Istnieją cztery różne typy guzów neuroendokrynnych (NET) płuc. NET może się znacznie różnić pod względem typu komórek, agresywności, odpowiedzi na leczenie i rokowań. Ich wspólną cechą jest to, że zwykle rozwijają się w centralnych drogach oddechowych, zwanych oskrzelami, położonymi bliżej środka klatki piersiowej.
Każdy rodzaj neuroendokrynnego guza płuc jest oceniany według stopnia ciężkości:
- Typowe guzy rakowiaka są rzadkim typem guza, który rozwija się tylko w komórkach neuroendokrynnych. Uważa się je za guzy neuroendokrynne o niskim stopniu złośliwości, ponieważ na ogół rosną wolno i rzadziej się rozprzestrzeniają (dają przerzuty). Pod mikroskopem komórki wyglądają bardziej jak normalne komórki.
- Nietypowe nowotwory rakowiaka są podobne do typowych guzów rakowiaka, ale występują znacznie rzadziej.Są one uważane za pośrednie, ponieważ komórki są słabiej zróżnicowane i mają tendencję do szybszego podziału.
- Drobnokomórkowy rak płuc (SCLC) jest najczęstszą postacią guza neuroendokrynnego. Uważa się, że jest wysokiej jakości, ponieważ jest agresywny i bardziej podatny na rozprzestrzenianie się. SCLC może powodować raka w komórkach neuroendokrynnych, ale także w komórkach podśluzówkowej wyściółki dróg oddechowych.
- Rak wielkokomórkowy płuc (LCC) to rodzaj niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP), który tylko w rzadkich przypadkach powoduje neuroendokrynnego raka płuc. Różni się od SCLC głównie ze względu na wielkość jego komórek i jest również uważany za wysokiej jakości ze względu na zwiększony potencjał przerzutów.
Objawy guza neuroendokrynnego płuc
Ponieważ guzy neuroendokrynne mają tendencję do zajmowania dużych dróg oddechowych, zwykle objawiają się objawami niedrożności dróg oddechowych, gdy guz rośnie i zaczyna blokować drogi oddechowe.
Typowe oznaki i objawy guzów neuroendokrynnych płuc obejmują:
- Uporczywy kaszel
- Świszczący oddech
- Duszność
- Chrypka
- Zmęczenie
- Ból w klatce piersiowej
- Nawracające infekcje płuc, takie jak zapalenie oskrzeli i zapalenie płuc
- Kaszel krwią
W miarę postępu choroby ludzie często doświadczają niewyjaśnionej utraty wagi.
Powikłania hormonalne
Ze względu na rolę komórek neuroendokrynnych w wytwarzaniu hormonów wiadomo, że NET wydzielają nadmierne ilości hormonów i podobnie działających substancji, gdy guzy rosną i stają się bardziej zaawansowane. Może to prowadzić do skupienia typowych i rzadkich objawów.
Neuroendokrynne guzy płuc wszystkich typów mogą wydzielać nadmierne ilości hormonu adrenokortykotropowego (ACTH), co prowadzi do stanu zwanego zespołem Cushinga. Objawy obejmują przyrost masy ciała, osłabienie, ciemnienie skóry i nadmierny porost włosów na ciele i twarzy.
Neuroendokrynne guzy płuc mogą czasami powodować nadmierną produkcję hormonu wzrostu (GH), co prowadzi do stanu zwanego akromegalią, w którym kości twarzy, dłoni i stóp mogą rosnąć nieprawidłowo.
W szczególności rakowiaki mogą w zaawansowanym stadium wydalać nadmiar serotoniny i prostaglandyn. Może to prowadzić do stanu zwanego zespołem rakowiaka, który objawia się zaczerwienieniem twarzy, zmianami na twarzy, biegunką, szybkim tętnem i objawami podobnymi do astmy.
Guzy neuroendokrynne płuc mogą również powodować zaburzenia równowagi hormonalnej, które prowadzą do hiperkalcemii (nieprawidłowo wysokiego poziomu wapnia we krwi), powodując skurcze mięśni, splątanie, nieregularne bicie serca i inne objawy.
Przyczyny
Czasami komórki neuroendokrynne mogą się dzielić i rosnąć nieprawidłowo, tworząc guzy nowotworowe. Te, które pojawiają się w płucach, nazywane są guzami neuroendokrynnymi płuc. (Oprócz płuc guzy neuroendokrynne mogą również rozwijać się w trzustce, okrężnicy, wątrobie, odbytnicy, jajnikach, prostacie, jądrach, piersi, tarczycy, grasicy, przysadce mózgowej i nadnerczach).
Chociaż przyczyny guzów neuroendokrynnych są niejasne, zidentyfikowano kilka czynników ryzyka.
SCLC i LCC
SCLC i LCC są silnie powiązane z paleniem papierosów. W rzeczywistości do 95% osób z tymi postaciami raka płuc to obecni lub byli palacze.
Zanieczyszczenia środowiska i narażenie zawodowe na czynniki rakotwórcze (substancje rakotwórcze) są również częstymi czynnikami ryzyka.
Średni wiek rozpoznania tych nowotworów wynosi około 70 lat, przy czym częściej dotyka to mężczyzn niż kobiet.
Rakowiaki
Przyczyna jest znacznie mniej jasna w przypadku rakowiaków. Rzadziej są związane z paleniem, zanieczyszczeniem środowiska lub toksynami zawodowymi.
Te guzy można znaleźć u młodych dorosłych, a nawet dzieci. Kobiety są częściej dotknięte chorobą niż mężczyźni, a więcej osób rasy białej jest dotkniętych chorobą niż osoby niebiałe.
Uważa się, że genetyka i historia rodzinna odgrywają rolę w rozwoju rakowiaków. Rakowiaki są związane z wieloma zespołami genetycznymi, takimi jak mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza typu 1 (MEN1).
Badania sugerują, że aż u 10% osób z MEN1 rozwinie się rakowiak, z czego co szósty przed ukończeniem 21. roku życia Dzieci urodzone przez rodziców z MEN1 mają nie mniej niż 50/50 szans na odziedziczenie zespołu. .
Diagnoza
Rozpoznanie guzów neuroendokrynnych zazwyczaj obejmuje połączenie badań krwi, badań obrazowych i biopsji płuc.
Badania krwi
Badania krwi nie mogą potwierdzić guzów neuroendokrynnych, ale są uwzględniane w procesie diagnostycznym, ponieważ mogą pomóc w rozróżnieniu podtypów, a co za tym idzie, stopnia zaawansowania choroby.
Wskaźnik proliferacji Ki67 to test markera krwi stosowany do różnicowania guzów o wysokim stopniu złośliwości i o niskim stopniu złośliwości. Może być również użyty do oszacowania odpowiedzi na leczenie. Na przykład w przypadku rakowiaków, te z Ki67 większym niż 15% są bardziej skłonne do odpowiedzi na chemioterapię, podczas gdy te z niskim poziomem (mniej niż 10%) częściej reagują na chemioterapię. prawdopodobnie zareagują na rodzaj leku znanego jako analog somatostatyny.
Oprócz przeprowadzenia ogólnego panelu chemii krwi w celu sprawdzenia hiperkalcemii i innych nieprawidłowości, lekarz może zlecić badania krwi w celu pomiaru poziomu ACTH, hormonu wzrostu i innych hormonów. Zazwyczaj poziom hormonów jest nadmiernie wysoki, gdy neuroendokrynny rak płuc jest zaawansowany.
Badania obrazowe
Rtg klatki piersiowej jest często pierwszym badaniem wykonywanym w przypadku podejrzenia raka płuc, ale rakowiaki są łatwo przeoczyć w 25% przypadków. W przypadku raka płuc na ogół prześwietlenia klatki piersiowej są gorsze i mogą przeoczyć nawet dziewięć na 10 nowotworów złośliwych we wcześniejszych stadiach.
Jeśli podejrzewa się raka neuroendokrynnego, lekarz najprawdopodobniej zleci inne badania obrazowe:
- Skanowanie tomografii komputerowej (CT) polega na wykonaniu wielu zdjęć rentgenowskich w celu utworzenia trójwymiarowych „kawałków” narządów i struktur wewnętrznych. W przypadku raka neuroendokrynnego skanowano by zarówno płuca, jak i brzuch.
- Skanowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) tworzy bardzo szczegółowe obrazy, zwłaszcza tkanek miękkich, przy użyciu silnych fal magnetycznych i radiowych.
- Skany pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) wykorzystują łagodne radioaktywne znaczniki do wykrywania obszarów o zwiększonej aktywności metabolicznej (jak ma to miejsce w przypadku raka). Może to pomóc lekarzowi sprawdzić, czy rak jest zlokalizowany lub rozprzestrzenił się na inne części ciała.
- Scyntygrafia receptora somatostatyny (SRS) to nowsza procedura, która wykorzystuje łagodną radioaktywną, podobną do hormonu substancję zwaną oktreotydem, która może wiązać się z rakowiakami i identyfikować je.
Biopsja płuc
Biopsja płuc jest uważana za złoty standard w diagnostyce raka płuc. Lekarz może uzyskać próbkę tkanki do oceny na kilka sposobów:
- Bronchoskopia to procedura, w której rurkowata kamera jest wprowadzana przez usta do oskrzeli w celu obejrzenia dróg oddechowych. Podczas zabiegu przez lunetę można wprowadzić specjalną nasadkę, aby pobrać próbkę tkanki.
- Ultrasonografia wewnątrzoskrzelowa jest podobną procedurą, w której wąski przetwornik ultradźwiękowy jest podawany przez usta w celu uwidocznienia centralnych dróg oddechowych i pobrania próbek tkanek.
- Aspiracja cienkoigłowa (FNA) polega na wprowadzeniu igły z wydrążonym rdzeniem do klatki piersiowej w celu pobrania niewielkiej próbki tkanki guza.
- Chirurgia laparoskopowa jest małoinwazyjną formą operacji, w której wykonuje się nacięcia „dziurki od klucza” w celu usunięcia nieprawidłowych guzów i węzłów chłonnych za pomocą specjalistycznego sprzętu operacyjnego.
- Chirurgia otwarta jest rzadziej stosowana do pobierania próbek biopsji, chyba że istnieją powikłania medyczne, które uzasadniają jej użycie.
Pozytywną diagnozę raka na podstawie biopsji płuc można uznać za ostateczną.
Inscenizacja raka
Po zdiagnozowaniu neuroendokrynnego raka płuca przeprowadza się ocenę stopnia zaawansowania choroby, ukierunkowanie odpowiedniego leczenia i przewidywanie prawdopodobnego wyniku (rokowanie).
LCC i rakowiaki są klasyfikowane w taki sam sposób jak niedrobnokomórkowe raki płuca, z pięcioma stadiami od stadium 0 do stadium 4. Stopień zaawansowania oparty jest na systemie klasyfikacji TNM, który charakteryzuje złośliwość na podstawie wielkości guza ( T), czy zajęte są węzły chłonne (L) i czy nowotwór ma przerzuty (M). Etapy 0, 1, 2 i 3A są uważane za wczesne stadium raka płuc, podczas gdy stadia 3B i 4 są zaawansowane.
Raki drobnokomórkowe płuc są różnie klasyfikowane. Zamiast pięciu etapów są dwa: etap ograniczony i etap ekstensywny. SCLC na ograniczonym stadium jest ograniczony do określonej części płuc i ma lepsze rokowanie, podczas gdy SCLC w stadium rozległym rozprzestrzenił się i ma złe rokowanie.
Leczenie siatek NET wysokiego stopnia
Leczenie guzów neuroendokrynnych płuc może się różnić w zależności od typu guza, stadium raka, lokalizacji guza i ogólnego stanu zdrowia leczonej osoby.
Leczenie guzów neuroendokrynnych wysokiego stopnia nie różni się od leczenia innych postaci SCLC lub LCC:
- Leczenie SCLC może obejmować leczenie miejscowe (chirurgia, radioterapia, terapie ablacyjne) i systemowe (chemioterapia, terapie celowane, immunoterapia).
- Leczenie LCC może obejmować zabieg chirurgiczny, chemioterapię, radioterapię, terapię celowaną, immunoterapię lub ich kombinację.
Leczenie NET o średnim i niskim stopniu złośliwości
Nie można powiedzieć tego samego o rakowiakach o niskim lub średnim stopniu złośliwości, które nie reagują na nowsze terapie celowane i immunoterapie w przypadku niektórych niedrobnokomórkowych raków płuc. Nawet chemioterapia i radioterapia nie są stosowane w taki sam sposób w przypadku rakowiaków i mają różne stopnie skuteczności.
Mając to na uwadze, rakowiaki reagują na zabiegi chirurgiczne i inne leki, które nie są powszechnie stosowane w leczeniu raka płuc.
Operacja
Rokowanie w przypadku rakowiaków jest znacznie lepsze niż w przypadku innych typów raka płuc. Kiedy zostanie złapany na wczesnym etapie, operacja może być lecznicza.
W przypadku rakowiaków we wczesnym stadium, leczeniem z wyboru jest operacja raka płuca. W zależności od wielkości guza lekarz może zalecić jedną z następujących czynności:
- Resekcja klinowa, w której usuwa się dosłowny klin tkanki płucnej)
- Lobektomia, w której usuwa się płat płuca)
- Pneumonektomia, w której usuwa się całe płuco
Okoliczne węzły chłonne mogą również zostać wycięte (usunięte), ponieważ często zawierają komórki rakowe. Należą do nich węzły chłonne zlokalizowane w miejscach, w których oskrzela wchodzą do płuc (węzły chłonne wnęki) lub węzły chłonne położone między płucami (węzły chłonne śródpiersia).
Choć zabiegi te brzmią drastycznie, wielu ludzi jest w stanie prowadzić pełne, aktywne życie, mając tylko jedno płuco lub jego część.
W przeciwieństwie do większości innych typów raka płuc, adiuwantowa chemioterapia lub radioterapia (stosowane w celu usunięcia wszelkich pozostałych komórek nowotworowych) nie są stosowane po operacji nawet w przypadku zaawansowanych rakowiaków.
Afinitor (Everolimus)
Leczenie rakowiaka jest trudniejsze, gdy choroba jest zaawansowana. W 2016 roku lek biologiczny o nazwie Afinitor (ewerolimus) został zatwierdzony do leczenia pierwszego rzutu rakowiaka płuc i wykazano, że znacznie spowalnia postęp nawet zaawansowanych nowotworów.
Afinitor działa poprzez hamowanie białka zwanego ssaczym celem rapamycyny (mTOR), które reguluje wzrost komórek.
Lek ten jest zalecany w przypadku postępujących, nieoperacyjnych rakowiaków, które nie wydzielają substancji hormonopodobnych (zwanych niefunkcjonalnymi rakowiakami). Stwierdzono, że Afinitor zmniejsza progresję zarówno typowych, jak i nietypowych rakowiaków, a także wydłuża czas przeżycia. Wcześniejsze
Afinitor jest przyjmowany jako codzienna pigułka, ale może powodować działania niepożądane u co najmniej 30% użytkowników, w tym zapalenie żołądka, biegunkę, nudności, gorączkę, wysypkę i pokrzywkę.
Analogi somatostatyny
Analogi somatostatyny to klasa leków od dawna stosowanych w leczeniu rakowiaków przewodu pokarmowego, zarówno czynnościowych, jak i niefunkcjonalnych. Obecnie są one zalecane jako leczenie pierwszego rzutu u osób z powolnymi (wolno rosnącymi) rakowiakami płuc z dodatnimi receptorami somatostatyny.
Patolodzy laboratoryjni mogą określić, czy rakowiak ma receptory somatostatyny, wystawiając tkanki poddane biopsji na specjalistyczne zabarwienie. Jeśli tak, oznacza to, że guz ma punkty przyczepu, do których może przyczepić się cząsteczka leku.
Analogi somatostatyny nie mogą wyleczyć rakowiaka, ale mogą tymczasowo zmniejszyć ich rozmiar wraz z towarzyszącymi objawami. Do analogów somatostatyny powszechnie stosowanych w leczeniu rakowiaków płuc należą:
- Sandostatin (oktreotyd)
- Signifor (pasyreotyd)
- Somatulina (lanreotyd)
Chemioterapia i radioterapia
Rakowiaki nie reagują zbyt dobrze na standardowe leki stosowane w chemioterapii. Mimo to chemioterapia może być stosowana w przypadku guzów, które nie reagują na inne formy terapii, zwłaszcza te, które mają wysoki wskaźnik proliferacji Ki67.
Leki celowane, takie jak Avastin (bewacyzumab), można nawet rozważyć, gdy zawiodą inne opcje leczenia.
Radioterapia może być opcją w przypadku guzów we wczesnym stadium, gdy operacja nie jest możliwa. Specjalistyczne techniki, takie jak stereotaktyczna radiochirurgia ciała (SBRT), dostarczają wysokie dawki promieniowania do skupionego obszaru tkanki i czasami mogą zapewnić podobne wyniki do tych uzyskiwanych podczas operacji.
Leki radioaktywne, takie jak radioaktywny oktreotyd stosowany w scyntygrafii receptorów somatostatyny, mogą być również stosowane w większych dawkach w leczeniu rakowiaków. To podejście jest uważane za eksperymentalne, ale okazało się skuteczne w przypadku niektórych osób z zaawansowanymi rakowiakami.
Ponieważ stosunkowo niewiele badań dotyczyło najlepszych opcji leczenia zaawansowanych nowotworów rakowiaka, obecnie nie ma dla nich standardowego podejścia.
• Immunoterapia
• Radioterapia
• Chirurgia (rzadziej stosowana)
• Badania kliniczne
• Chemioterapia
• Terapie celowane
• Radioterapia
• Badania kliniczne
Rakowiaki
• Afinitor (ewerolimus)
• Analogi somatostatyny
• Chemioterapia (rzadziej stosowana)
• Radioterapia (rzadziej stosowana)
• Badania kliniczne
Rokowanie
Rokowanie w przypadku guzów neuroendokrynnych wywołanych przez SCLC i LCC jest historycznie złe, natomiast rakowiaki o niskim i średnim stopniu złośliwości dają lepsze wyniki i znacznie mniejsze ryzyko przerzutów.
Pomimo faktu, że SCLC i LCC mają ogólnie gorsze rokowania, ulepszona diagnostyka i leczenie każdego roku wydłużają czas przeżycia.
Słowo od Verywell
Chociaż badania przesiewowe w kierunku rakowiaka nie są zalecane dla ogółu społeczeństwa, niektórzy lekarze rutynowo będą przeprowadzać badania przesiewowe u osób z mnogimi nowotworami endokrynologicznymi typu 1, biorąc pod uwagę zwiększone ryzyko. W przypadku tych osób tomografia komputerowa klatki piersiowej może być wykonywana co trzy lata, począwszy od 20 roku życia. Mimo to istnieje niewiele dowodów na to, że badania przesiewowe wydłużają czas przeżycia.
Dorośli z wysokim ryzykiem raka płuc związanego z paleniem również mogą przechodzić rutynowe badania przesiewowe. Grupa Zadaniowa Usług Prewencyjnych Stanów Zjednoczonych obecnie zaleca badania przesiewowe w kierunku raka płuc u osób w wieku od 50 do 80 lat, które mają 20-letnią historię i obecnie palą lub rzuciły palenie w ciągu ostatnich 15 lat.
Jeśli uważasz, że powinieneś poddać się badaniu przesiewowemu, a nie zostało Ci to jeszcze zalecane, porozmawiaj ze swoim lekarzem.
.jpg)
