Co to jest lęk przed separacją?

Każdy rodzic, który przekazał opiekunowi niechętne dziecko, widział lęk separacyjny w akcji. Lęk przed separacją to stan, w którym osoba odczuwa skrajny strach lub niepokój, gdy jest oddzielona od emocjonalnego przywiązania, takiego jak rodzic, ukochana osoba lub miejsce, w którym czuje się bezpieczne, takie jak dom. Chociaż łzy mogą być rozdzierające serce, dobrą wiadomością jest to, że lęk przed separacją jest normalną częścią rozwoju dziecka i zwykle z czasem staje się łatwiejszy.

Kiedy lęk separacyjny pojawia się u starszych dzieci, młodzieży lub dorosłych, lub gdy wywołuje osłabiający lęk, jest uważany za zespół lęku separacyjnego (SAD). W przeciwieństwie do typowego lęku separacyjnego, SAD jest uciążliwy i może wymagać leczenia, takiego jak terapia behawioralna, inne psychoterapie, pozytywne wzmocnienie lub leki, w zależności od wieku osoby i nasilenia objawów.

Niektóre objawy SAD pokrywają się z objawami lęku napadowego i innymi typami zaburzeń lękowych. Jeśli podejrzewasz, że Ty lub Twoje dziecko macie SAD, warto udać się do lekarza, aby uzyskać szczegółową i dokładną diagnozę.

Lęk separacyjny Zamieszanie

Chociaż wszystkie są znane pod skrótem SAD, lęk separacyjny, zespół lęku społecznego i sezonowe zaburzenie afektywne to różne schorzenia psychiczne i nie należy ich mylić.

Co to jest lęk przed separacją?

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego dzieci uwielbiają „a ku-ku”? Wszystko to ma związek z trwałością obiektu. Zanim dziecko osiągnie trwałość obiektu, rzeczy (i ludzie) są naprawdę „poza zasięgiem wzroku, z pamięci”.

W wieku około 8 miesięcy dzieci rozwijają poczucie własnej wartości i zaczynają uczyć się trwałości obiektu, ale nie do końca rozumieją jego złożoność. Wiedzą, że istnieją oddzielnie od innych ludzi i rozumieją, że rodzic lub ukochana osoba istnieje nawet po tym, jak opuściła swoją obecność, ale nie zawsze jest przekonana, że ​​ich ukochana osoba wraca.

Ten normalny etap rozwoju zwykle rozpoczyna się, gdy dziecko ma około 8 miesięcy i może trwać do 3 lub 4 lat.

Ten niepokój może podnieść głowę, nawet jeśli dziecko zna i ufa osobie, której zostało powierzone. Zapytaj dowolnego opiekuna, a powie Ci, jak często dziecko będzie płakać po odwiezieniu, a po wyjeździe rodzica szybko się zaaklimatyzuje.

Gdy dziecko dojrzewa emocjonalnie i zaczyna ufać, że ludzie, którzy odchodzą, wrócą, lęk przed separacją zwykle ustępuje samoistnie.

Chociaż lęk separacyjny jest normalną częścią rozwoju małych dzieci, nie jest uważany za typowy u starszych dzieci, nastolatków i dorosłych.Gdy lęk separacyjny pojawia się u osób spoza wczesnego dzieciństwa i ma negatywny wpływ na samopoczucie jednostki, funkcjonowanie społeczne, życie rodzinne, wyniki w nauce lub pracy i zdrowie fizyczne, można go uznać za SAD.

SAD jest najczęstszym zaburzeniem lękowym u dzieci, stanowiącym 50% rozpoznań u dzieci szukających leczenia psychiatrycznego. W okresie dojrzewania około 8% młodzieży spełniało kryteria diagnostyczne SAD w pewnym momencie swojego życia.

Chociaż zwykle kojarzymy lęk separacyjny z dziećmi, niektóre badania sugerują, że w pewnym momencie ich życia nawet 6,6% dorosłych doświadczy SAD.

Kiedy martwić się lękiem przed separacją

Lęk przed separacją jest normalną częścią rozwoju dziecka i dojrzewania poznawczego, a nie problemem behawioralnym. Należy to traktować jako problem tylko wtedy, gdy wpływa na jakość życia dziecka lub opóźnia rozwój.

Objawy

Każde dziecko ma załamania, nawet starsze dzieci.

Sporadyczne wybuchy emocji nie wskazują na SAD. SAD charakteryzuje się uporczywymi i skrajnymi emocjami i zachowaniami, zarówno z separacją, jak i w oczekiwaniu na rozstanie z główną osobą przywiązującą, taką jak rodzic lub dziadek, z domu lub z obu.

Typowe objawy SAD obejmują:

• Cierpienie związane z separacją
• Nadmierna obawa o utratę lub zranienie przywiązanej figury
• Martw się, że wydarzenie spowoduje oddzielenie się od figury przywiązania
• Niechęć lub odmowa chodzenia do miejsc takich jak szkoła
• Strach przed samotnością lub bez osoby przywiązującej
• Niechęć do spania z dala od postaci przywiązania
• Koszmary o rozstaniu
• Fizyczne objawy związane z separacją

SAD może objawiać się objawami fizycznymi, w tym:

• Bóle głowy
• Bóle brzucha
• Nudności
• Wymioty
• Moczenie łóżka

Szkoła jest głównym czynnikiem stresogennym dla starszych dzieci z SAD. Starsze dziecko lub nastolatek może przejawiać zachowania typowe dla szkoły, takie jak udawanie choroby lub bóle głowy, brzucha i innych dolegliwości, kiedy nadchodzi pora pójścia do szkoły. Choroby te ustępują, gdy dziecko może pozostać w domu, ale pojawiają się ponownie przed zajęciami szkolnymi następnego dnia.

Mogą odmówić chodzenia do szkoły lub pożegnania się, albo mogą mieć „załamania” związane z długotrwałym krzykiem i płaczem.

W przypadku starszych dzieci objawy SAD nie ograniczają się do okresów separacji SAD może objawiać się na wiele sposobów, nawet gdy dziecko jest w domu i / lub z rodzicem lub ukochaną osobą. Starsze dzieci z SAD mogą:

• Poczuj niepokój będąc samemu w pokoju
• Bądź „przylegający”
• Martw się nadmiernie, że coś stanie się z nimi, ich rodzicami lub bliskimi
• Trzymaj się blisko rodziców, nawet w domu
• Mają przesadne i irracjonalne lęki przed takimi rzeczami, jak ciemność, potwory lub włamywacze
• Masz trudności ze snem

Podczas gdy w przypadku dzieci osobą przywiązującą jest zwykle rodzic lub opiekun, dla dorosłych może to być małżonek, partner lub przyjaciel.

Zespół lęku separacyjnego u dorosłych (ASAD) może być wyniszczający. ASAD może powodować problemy z wykonywaniem pracy, w tym brak koncentracji, spóźnianie się lub opuszczenie zmartwienia lub trudności w utrzymaniu zatrudnienia.

Osoby z ASAD mogą również mieć trudności w relacjach towarzyskich i romantycznych. Często podmiot przywiązania jest zmartwiony lub zirytowany potrzebą osoby z ASAD. Czasami to, co nazywamy „dramatem”, to osoba przejawiająca objawy ASAD.

ASAD może objawiać się, gdy dana osoba ma do czynienia z rozpadem związku lub śmiercią bliskiej osoby. Rodzic może nawet cierpieć na ASAD, gdy jego dziecko staje się bardziej niezależne i nie polega już wyłącznie na nim w kwestii towarzystwa.

Diagnoza

Jeśli Twoje dziecko nadal odczuwa lęk separacyjny po ukończeniu 3 lub 4 roku życia, gdy jest on normalny rozwojowo, przyczyną może być SAD. W przypadku podejrzenia SAD diagnozuje się zwykle po 6 lub 7 roku życia.

Aby zdiagnozować SAD, zarówno dorośli, jak i dzieci muszą spełniać trzy z ośmiu warunków przedstawionych w Diagnostycznym i statystycznym podręczniku zaburzeń psychicznych, wydanie 5 (DSM 5); jednak narzędzia oceny różnią się w zależności od wieku.

Aby zdiagnozować SAD, dzieci muszą wykazywać objawy przez co najmniej cztery tygodnie. Aby spełnić kryteria rozpoznania SAD, dorośli muszą odczuwać objawy upośledzające funkcjonowanie przez co najmniej sześć miesięcy.

Aby zdiagnozować dorosłych z SAD, pracownicy służby zdrowia polegają głównie na samoocenie. Ponieważ dzieci nie można wiarygodnie ocenić na podstawie samooceny dorosłych, rodzice i pracownicy służby zdrowia muszą stosować inne metody.

Skala lęku przed separacją dla dzieci (CSAS) zawiera pytania dostępne dla dzieci, takie jak: „Czy boli Cię brzuch, kiedy musisz zostawić mamę lub tatę?” I „Czy martwisz się, że się zgubisz?” które mogą pomóc lekarzowi ocenić, czy dziecko doświadcza objawów SAD.

Rodzice mogą odgrywać dużą rolę w ocenie swojego dziecka, przekazując obserwacje, jakie poczynili na temat swojego dziecka. Pracownik służby zdrowia może poprosić rodziców, aby zanotowali swoje obserwacje w uporządkowanym dokumencie znanym jako codzienny dziennik lęku separacyjnego (SADD).

Przyczyny

Chociaż naukowcy nie do końca rozumieją, co powoduje SAD, uważają, że jest to związane z czynnikami biologicznymi, poznawczymi i środowiskowymi.

Środowisko

Objawy SAD często pojawiają się po zmianie lub stresie w życiu dziecka. Nawet pozytywna zmiana może wywołać u dziecka niepokój. Niektóre zmiany, które mogą wywołać lub zaostrzyć SAD, obejmują:

• Zmiana opiekuna
• Zmiana w rutynie
• Traumatyczne wydarzenie
• Zmiana w dostępności lub dyscyplinie rodziców
• Zmiana struktury rodziny, taka jak rozwód lub separacja, śmierć, narodziny rodzeństwa lub choroba rodzicielska
• Choroba
• Brak odpowiedniego wypoczynku
• Przeprowadzka rodzinna
• Rozpoczęcie nowej szkoły lub powrót do szkoły po przerwie

Zdrowie psychiczne rodziców

• Dane sugerują, że SAD jest dziedziczna od 20 do 40%, co oznacza, że ​​może być dziedziczona po biologicznym rodzicu, co sugeruje, że dziecko jest bardziej narażone na rozwój SAD, jeśli odziedziczy po rodzicach pewne temperamentalne i lękowe słabości.

W rodzicielskim stylu

Styl rodzicielski jest powiązany z teorią przywiązania - jak nasze wczesne doświadczenia z przywiązaniem wpływają na nasze zdrowie psychiczne i zdolność tworzenia więzi z innymi ludźmi.

Wydaje się, że SAD wiąże się z lękiem związanym z przywiązaniem - lękiem odczuwanym w związku z relacjami z ludźmi, którzy są ważni w naszym życiu.

Rodzicielstwo, które jest zbyt krytyczne, nadmiernie kontrolujące lub nadopiekuńcze, może zakłócać rozwój autonomii dziecka i przyczyniać się do zaburzeń lękowych. Efekty stylu rodzicielskiego są widoczne zarówno w dzieciństwie, jak i po wejściu w dorosłość.

Temperament

Dzieci z SAD nie lubią zmian. Kiedy coś jest nowe lub inne, zwykle reagują negatywnie i reagują unikaniem, strachem lub podejrzliwością. Mogą również mieć trudności z samoregulacją swoich emocji, gdy czują się zaniepokojeni lub przestraszeni.

Dorośli z SAD starają się unikać konfrontacji. Brakuje im również samokierowania - zdolności do zorientowania na cel, zaradności i przystosowania się do sytuacji.

Ekonomia

Wpływ statusu społeczno-ekonomicznego (SES) na lęk w dzieciństwie jest złożony i zależy od wielu czynników, w tym rodzaju lęku, oraz od tego, czy dochód jest oceniany na poziomie indywidualnego gospodarstwa domowego czy na poziomie sąsiedztwa.

Większość dzieci z zaburzeniami lękowymi pochodzi z rodzin o średnich i wyższych dochodach. W przeciwieństwie do tego, osoby z SAD zwykle pochodzą z domów o niskich dochodach. Sugeruje to, że problemy finansowe w rodzinie mogą prowadzić do niepewności u młodszych dzieci.

Leczenie

Zarządzanie awaryjne

Zabieg ten opiera się na pozytywnym egzekwowaniu: dziecko i rodzic uzgadniają zestaw celów. Kiedy dziecko osiąga cele, rodzic daje mu nagrodę. Nagrodą może być wszystko, co dziecko uzna za wartościowe, na przykład naklejka, zabawka, a nawet dodatkowy czas na oglądanie telewizji. Zarządzanie awaryjne działa na zasadzie, że zachowania, które są nagradzane, powtarzają się.

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)

Pierwszą metodą leczenia SAD jest CBT. Badania pokazują, że jest to skuteczna metoda leczenia zaburzeń lękowych, w tym SAD, bez skutków ubocznych, które mogą towarzyszyć lekom.

CBT koncentruje się na „tu i teraz”, a nie na podstawowej przyczynie stanu. Celem CBT jest zmiana wzorców uczenia się i myślenia, które są niezdrowe lub powodują problemy i zastąpienie ich tymi, które są adaptacyjne i produktywne.

W przypadku CBD nie tylko dziecko musi zmienić podejście i zachowanie. Rodzice, nauczyciele i inne ważne postacie w życiu dziecka muszą zobowiązać się do zmiany swoich reakcji na niepokój dziecka, wzmacniając jego postępy.

Leczenie zwykle trwa od dwunastu do szesnastu tygodni, ale może wymagać „odświeżających” sesji w tym miejscu, a następnie leczenie jest zakończone.

Terapia ekspozycji

Wystawianie dzieci na rzeczy, które je przerażają, brzmi nieproduktywnie, a nawet złośliwie. W rzeczywistości terapia ekspozycyjna działa na zasadzie, że konfrontacja ze swoimi lękami daje szansę zobaczenia, że ​​są one nieszkodliwe i pomaga opracować strategie radzenia sobie z lękami. To prawdopodobnie brzmi znajomo. Czy przywołuje na myśl przemówienia „staw czoła swoim lękom”, wygłaszane do większości z nas przez naszych własnych rodziców?

Terapia ekspozycyjna jest bardziej kontrolowana niż po prostu nie uciekanie przed rzeczami, które nas przerażają. Leczenie zwykle składa się z czterech faz, przepracowanych w odpowiedniej kolejności.

1. Instrukcja: Dorośli lub dzieci z SAD i ich rodzice otrzymują szczegółowy przegląd terapii ekspozycyjnej, w tym jej cele, sposób jej działania i czego można się spodziewać. Idea terapii ekspozycyjnej może być przerażająca, a to jest szansa na uspokojenie umysłu.
2. Rozwój hierarchii: Tworzona jest seria doświadczeń wywołujących niepokój i układanych od najmniej wywołujących niepokój do najbardziej. Na liście musi być wystarczająco dużo wpisów, aby wywołać stopniowy wzrost niepokoju. Skakanie od trochę niespokojnego do wywołującego panikę nie jest dobre dla nikogo!
3. Właściwa ekspozycja: Ten krok polega na wystawieniu osoby z SAD na sytuacje wywołujące niepokój przedstawione na liście hierarchicznej, zaczynając od tej, która powoduje najmniejszy niepokój. Czasami terapeuta modeluje ekspozycję i reakcję, zanim osoba z SAD spróbuje tego dokonać. Preferowana jest ekspozycja bezpośrednia, ale nie zawsze jest to wykonalne. Jeśli ekspozycja nie może nastąpić osobiście, można użyć obrazów i rzeczywistości wirtualnej.
4. Uogólnienie i utrzymanie: czas na pracę domową! Na tym etapie terapeuta przydziela czynności do wykonania w domu, aby wzmocnić umiejętności nabyte podczas sesji terapeutycznej i powtarzać ekspozycje w podobnych sytuacjach poza gabinetem terapeutycznym. Ekspozycja poza terapią usuwa skojarzenie gabinetu z skutecznym stawianiem czoła sytuacjom lękowym.

Terapia ekspozycyjna jest uważana za skuteczną, gdy osoba z SAD przeszła przez wszystkie sytuacje z listy i zmniejszyła niepokój do poziomu odpowiedniego dla jej wieku i rozwoju.

Leki

Podczas gdy selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) okazały się skuteczne w leczeniu SAD, ze względu na potencjalne skutki uboczne i brak dostępności zatwierdzonych przez FDA SSRI dostępnych dla dzieci poniżej szóstego roku życia, leki są rzadko przepisywane jako pierwsze. leczenie liniowe dla dzieci z SAD. Może być stosowany, jeśli terapie pierwszego rzutu, takie jak CBT, nie są skuteczne.

Dorosłym leki z grupy SSRI mogą być przepisywane samodzielnie, ale są bardziej skuteczne w ramach terapii skojarzonej. Chociaż może się to różnić, zwykle przyjmuje się je przez sześć miesięcy, a następnie stopniowo zmniejsza.

Korona

Niezależnie od tego, czy jest to normalny lęk przed separacją, czy SAD, separacja może być trudna dla małych dzieci i ich rodziców. Aby ułatwić przejście małym dzieciom, rodzice mogą:

• Pożegnaj się szybko: zawsze pożegnaj się z dzieckiem przed wyjściem. Wymykanie się uczy dzieci, że w każdej chwili możesz zniknąć bez ostrzeżenia. Ale pożegnaj się szybko, nawet jeśli twoje dziecko jest zdenerwowane. Przebywanie dłużej wzmacnia niepokój i jego reakcję, a ponowne przychodzenie i odchodzenie po odejściu jest zagmatwane i uciążliwe. Pożegnaj się szybko i idź - opiekun Twojego dziecka będzie Ci wdzięczny!
• Bądź konsekwentny: rutyna jest kojąca dla wszystkich dzieci, ale szczególnie tych niespokojnych. Staraj się, aby rutyna porzucania dziecka była spójna i przewidywalna. Twoje dziecko będzie mniej niespokojne, jeśli będzie wiedziało, czego się spodziewać.
• Wykonaj: Jeśli obiecasz dziecku, dotrzymaj go. Budowanie zaufania do dziecka pomaga mu uwierzyć w Ciebie, kiedy mówisz, że wracasz.
• Używaj terminów, które Twoje dziecko rozumie: Twoje dziecko nie ma pojęcia o czasie według zegara. 5:00 nic dla nich nie znaczy, ale „czas na przekąskę” tak. Jeśli nie będziesz przebywać z dzieckiem przez kilka dni, użyj wyrażenia „Sleeps”, aby określić, jak długo będziesz nieobecny i kiedy wrócisz.
• Przećwicz: Zostaw swoje dziecko na krótki czas u kogoś, kogo znają i którym ufają, na przykład babci. Opuść pokój na kilka minut podczas randki, pozwalając przyjacielowi obserwować Twoje dziecko. Umów się na orientację z przedszkolem, zanim dziecko zacznie poznawać nowe otoczenie i poćwiczyć pożegnanie i powrót. Pamiętaj, aby się pożegnać, nawet jeśli jest to tylko ćwiczenie.

Posiadanie zdrowej więzi z rodzicem lub rodzicami bardzo pomaga, jeśli chodzi zarówno o lęk separacyjny, jak i SAD. Aby zachęcić do bezpiecznego przywiązania od samego początku, stwórz wspierające, bezpieczne i niezawodne środowisko dla swojego dziecka lub małego dziecka. Dzieciom, które czują się bezpiecznie, łatwiej jest odkrywać nowe miejsca i doświadczenia.

Trwałość obiektu to początek przygotowań na czas z dala od dziecka. Możesz pomóc dziecku rozwinąć zrozumienie i zaufanie do trwałości obiektu, grając w proste gry.

• Odtwórz „wyjdź i wróć”: wyjdź z pokoju i wróć. Porozmawiaj ze swoim dzieckiem z innego pokoju, poza jego wzrokiem. Widzenie, jak regularnie wychodzisz i wracasz, pomaga dziecku zrozumieć, że nie odeszłaś na dobre tylko dlatego, że nie może Cię zobaczyć.
• Peek-a-boo: zakryj twarz, a następnie odsłoń ją, mówiąc z podekscytowaniem „peek-a-boo!”
• Ukrywanie przedmiotów: Ukryj zabawkę pod kocem, zapytaj dziecko, gdzie jest, a następnie ściągnij koc, aby odkryć, że zabawka była pod nim przez cały czas. Spróbuj ponownie, ukrywając zabawkę w innym miejscu i znajdując ją.

W przypadku nastolatków i dorosłych żyjących z SAD pomocne może być przestrzeganie strategii radzenia sobie z lękiem.

• Społeczne strategie radzenia sobie: bierz udział w zajęciach towarzyskich, łącz się z rodziną i przyjaciółmi oraz poproś o wsparcie, gdy tego potrzebujesz lub skontaktuj się z grupą wsparcia lękowego.
• Emocjonalne strategie radzenia sobie: ćwicz uważność, ucz się wyzwalaczy i ćwicz akceptację.
• Fizyczne strategie radzenia sobie: zadbaj o swoje ciało, dobrze się odżywiając, ćwicząc i wysypiając się.

Słowo od Verywell

Jeśli jesteś rodzicem dziecka lub małego dziecka, które odczuwa lęk separacyjny, spróbuj sobie przypomnieć, że chociaż jest to trudne, jest to całkowicie normalne i odpowiednie dla rozwoju. Jak wszystkie trudne etapy, i to minie.

Jeśli u twojego starszego dziecka lub nastolatka - lub u ciebie - rozwinie się SAD, oddychaj łatwiej, wiedząc, że pomoc jest dostępna. Przy odpowiednim leczeniu SAD może stać się przeszłością.

Jeśli Ty lub Twoje dziecko zmagacie się z SAD, należy skontaktować się z Krajową Gorącą Linią Administracji ds. Nadużywania Substancji i Zdrowia Psychicznego (SAMHSA), aby uzyskać skierowania do grup leczenia i wsparcia pod numerem 1-800-662-HELP.