Co to jest kręgozmyk?

Kręgozmyk to stan, w którym kręg w odcinku lędźwiowym (dolnym) kręgosłupa wysuwa się z normalnej pozycji, przesuwając się do przodu (lub czasami do tyłu) względem kręgu znajdującego się pod nim. Może to być wynikiem urazu, stresu w dolnej części pleców związanego ze sportami, takimi jak gimnastyka lub piłka nożna, lub związanych z wiekiem zmian w kręgosłupie. Bez względu na przyczynę, w zależności od zakresu ruchu zajętego kręgu, objawy mogą wahać się od całkowitego braku do silnego bólu spowodowanego uciskiem na nerw.

Kręgozmyk zwykle rozpoznaje się na zdjęciu rentgenowskim. Kręgozmyk o niskim stopniu złośliwości można złagodzić nieinwazyjnymi środkami, podczas gdy cięższe przypadki mogą wymagać zabiegu chirurgicznego.

Rodzaje kręgozmyków

Rodzaje spondyloistezy obejmują:

• Kręgozmyk cieśniowy: Jest to wynik spondylolizy, stanu, który prowadzi do małych złamań stresowych (pęknięć) w kręgach. W niektórych przypadkach złamania osłabiają kość tak bardzo, że wymyka się ona z miejsca.
• Kręgozmyk zwyrodnieniowy: kręgozmyk zwyrodnieniowy jest związany ze zmianami, które pojawiają się w kręgosłupie wraz z wiekiem. Na przykład dyski mogą zacząć wysychać i stać się kruche; w takim przypadku kurczą się i mogą wybrzuszać. Zmiany zwyrodnieniowe, które wpływają na dysk, mogą powodować zapalenie stawów kręgosłupa. Innym częstym stanem zwyrodnieniowym kręgozmyku jest zwężenie kręgosłupa, w którym kości zwężają się i uciskają rdzeń kręgowy.
• Wrodzona kręgozmyk: Wrodzona kręgozmyk, stwierdzona przy urodzeniu, jest wynikiem nieprawidłowego tworzenia się kości, co powoduje, że kręgi są podatne na poślizg.

Mniej powszechne formy tego stanu obejmują:

• Urazowa kręgozmyk: w wyniku tego dochodzi do złamania kręgosłupa lub poślizgu w wyniku urazu.
• Patologiczna kręgozmyk: w tym przypadku kręgozmyk jest wtórny do innej choroby, takiej jak osteoporoza, guz lub infekcja.
• Kręgozmyk pooperacyjny: Kiedy operacja kręgosłupa powoduje poślizg kręgów, nazywa się to kręgozmykiem pooperacyjnym.

Objawy

Wiele osób z kręgozmykiem nie ma wyraźnych objawów. Stan może nie zostać nawet wykryty, dopóki nie zostanie wykonane zdjęcie rentgenowskie z powodu niezwiązanego z nim urazu lub stanu.

Kiedy pojawiają się objawy, najczęstszym z nich jest ból krzyża, który może promieniować do pośladków i w dół ud. Objawy mogą się nasilać podczas aktywności i ustępować podczas odpoczynku. W szczególności może się okazać, że objawy znikają, gdy pochylasz się do przodu lub siadasz, i nasilają się, gdy stoisz lub chodzisz. Dzieje się tak, ponieważ siedzenie i zginanie otwiera przestrzeń, w której zlokalizowane są nerwy, zmniejszając w ten sposób ciśnienie. Inne potencjalne objawy to:

• Skurcze mięśni
• Napięte ścięgna podkolanowe (mięśnie z tyłu uda)
• Zgięte kolana podczas chodzenia (w wyniku napiętych ścięgien podkolanowych)
• Zmiany w chodzie

Poważne lub silne poślizgnięcia mogą powodować ucisk na korzeń nerwu rdzeniowego w pobliżu złamania, powodując mrowienie, drętwienie lub osłabienie jednej lub obu nóg.

Przyczyny

Dzieci uprawiające sporty, takie jak gimnastyka, piłka nożna i nurkowanie, są zwykle narażone na zwiększone ryzyko kręgozmyku cieśniowego. Sporty te wymagają powtarzającego się przeprostu kręgosłupa, co może osłabić część interarticularis, L5-S1, piąty kręg lędźwiowy i pierwszy odcinek kości krzyżowej. Prowadzi to do spondylolizy, prekursora poślizgu kręgu charakterystycznego dla kręgozmyku. Poślizg występuje u około 30% pacjentów ze spondylolizą.

Inna teoria głosi, że genetyka odgrywa rolę w rozwoju wad pars i kręgozmyku. Niektóre grupy rasowe, takie jak Eskimosi Eskimosi, mają znacznie większą ogólną częstość występowania (około 40%) spondylolizy, co sugeruje wrodzoną genetyczną słabość pars.

Spondylolisteza zwyrodnieniowa zwykle występuje głównie u osób dorosłych, które nie są wysportowane po 40 roku życia. Uważa się, że starszy wiek, płeć żeńska, większy wskaźnik masy ciała (tj. Nadwaga lub otyłość) oraz pewne zmiany anatomiczne powodujące postawę pochyloną być czynnikami, które zwiększają ryzyko wystąpienia tego schorzenia.

Diagnoza

Najpierw lekarz porozmawia z Tobą i / lub Twoim dzieckiem) o Twojej historii medycznej, ogólnym stanie zdrowia oraz wszelkich uprawianych sportach lub aktywności fizycznej. Następnie zbadają kręgosłup, aby zlokalizować obszary tkliwości i zidentyfikować skurcze mięśni lub problemy z chodem lub postawą.

Następnie lekarz wykona badania obrazowe, w tym:

• Zdjęcia rentgenowskie pomagające odróżnić spondylolizę - charakteryzującą się złamaniem części międzystawowej czwartego lub piątego kręgu lędźwiowego - od kręgozmyku, w której część międzystawowa poszerzyła się, a krąg przesunął się do przodu. Zdjęcie rentgenowskie zrobione z boku służy również do przypisania stopnia od I do IV, w oparciu o nasilenie poślizgu.
• Skany tomografii komputerowej (CT): zapewniają większą szczegółowość niż zdjęcia rentgenowskie i pomagają lekarzowi zalecić najbardziej odpowiednie leczenie.
• Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI): MRI koncentruje się na tkankach miękkich ciała i może ujawnić uszkodzenie krążków międzykręgowych między kręgami lub jeśli wypadnięty kręg naciska na korzenie nerwu rdzeniowego.

Istnieją cztery stopnie, z których każdy reprezentuje 25% poślizgu w kręgu.

Leczenie

Kręgozmyk jest leczony zgodnie ze stopniem. W przypadku stopni I i II często wystarczające jest leczenie zachowawcze, w tym niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak ibuprofen, fizykoterapia, ćwiczenia domowe, rozciąganie i stosowanie ortezy. W fizjoterapii kładzie się nacisk na ćwiczenia wzmacniające i stabilizujące rdzeń.

W trakcie leczenia okresowo będą wykonywane zdjęcia rentgenowskie w celu określenia, czy kręgi zmieniają położenie.

W przypadku pacjentów z kręgozmykiem, którzy mają wysoki stopień poślizgu, poślizgu, który stopniowo się pogarsza lub uporczywego bólu pleców, może być zalecana operacja fuzji kręgosłupa. W tej procedurze dotknięte kręgi są zespawane razem, aby zagoiły się w pojedynczą, solidną kość . Teoria mówi, że jeśli bolesny odcinek kręgosłupa nie porusza się, nie powinien boleć.

Około 10% do 15% młodszych pacjentów z kręgozmykiem o niskim stopniu złośliwości będzie ostatecznie wymagało leczenia chirurgicznego.

W trakcie zabiegu lekarz w pierwszej kolejności wyrówna kręgi w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Małe fragmenty kości - zwane przeszczepem kostnym - są następnie umieszczane w przestrzeniach między kręgami, które mają być zespolone. Z biegiem czasu kości rosną razem, podobnie jak podczas gojenia złamanej kości. Można zainstalować metalowe śruby i pręty, aby dodatkowo ustabilizować kręgosłup i zwiększyć szanse na udaną fuzję.

W niektórych przypadkach pacjenci z dużym poślizgiem mają również ucisk na korzenie nerwu rdzeniowego. W takim przypadku procedura otwarcia kanału kręgowego i złagodzenia nacisku na nerwy może być wykonana przed fuzją kręgosłupa.

Słowo od Verywell

Przy dostępnym leczeniu niechirurgicznym i chirurgicznym kręgozmyk, który powoduje objawy, nie oznacza, że ​​musisz żyć w bólu. W większości przypadków można wznowić aktywność, w tym sport, po wyleczeniu choroby.