Podstawy zespołu May Thurnera

Zespół May Thurnera występuje, gdy prawa tętnica biodrowa przechodzi przez lewą żyłę biodrową. Czasami może to prowadzić do ucisku żyły biodrowej w tym miejscu. Ta zmiana w anatomii zwiększa ryzyko wystąpienia zakrzepicy żył głębokich (DVT).

Objawy zespołu May Thurnera

Objawy May Thurner mogą obejmować ból i / lub obrzęk. Zespół Maya Thurnera występuje częściej u kobiet w wieku od 20 do 50 lat. Często jest rozpoznawany podczas leczenia DVT.

Zwiększone ryzyko zakrzepów krwi

Ucisk lewej żyły biodrowej wspólnej powoduje podrażnienie / uszkodzenie naczynia krwionośnego, powodując pogrubienie ściany naczynia krwionośnego. To pogrubienie ściany naczynia krwionośnego powoduje gromadzenie się krwi (zwane również zastojem), co zwiększa ryzyko tworzenia się skrzepów. Ten czynnik ryzyka w połączeniu z innymi czynnikami ryzyka tworzenia się skrzepów, takimi jak antykoncepcja hormonalna (tabletki antykoncepcyjne) lub przedłużająca się niezdolność do chodzenia po operacji, może dodatkowo zwiększać to ryzyko.

Diagnoza

Rozpoznania zespołu May Thurner nie da się przeprowadzić za pomocą USG, ponieważ przy tej metodzie jest to trudne do dostrzeżenia. Zespół Maya Thurnera należy uznać za przyczynę niesprowokowanego (bez znanej przyczyny, takiej jak uraz lub infekcja) zakrzepu krwi w lewej nodze, szczególnie jeśli był więcej niż jeden zakrzep w lewej nodze.

Diagnoza wymaga zwykle bardziej szczegółowego obrazowania naczyń krwionośnych miednicy, takich jak flebografia TK (CAT) lub flebografia rezonansu magnetycznego (MRI żył). Ultrasonografia wewnątrznaczyniowa (USG w naczyniu krwionośnym) może być bardzo pomocna w wizualizacji ucisku lewej żyły biodrowej wspólnej.

Po odkryciu zespołu May Thurner większość ekspertów zaleci badanie w celu wyszukania innych czynników ryzyka powstania skrzepu. Nazywa się to często zabiegiem nadkrzepliwym.

Możliwości leczenia

Jeśli występuje zakrzep krwi, wymagane jest leczenie przeciwzakrzepowe. Niestety, długotrwałe leczenie lekami przeciwzakrzepowymi (leki rozrzedzające krew, takie jak heparyna, enoksaparyna czy warfaryna) nie jest wystarczające, ponieważ skrzep należy usunąć, aby zapobiec rozwojowi zespołu pozakrzepowego. W momencie diagnozy często wymagane jest leczenie lekami „niszczącymi skrzepy”, takimi jak tkankowy aktywator plazminogenu (tPA) lub trombektomia (mechaniczne usunięcie skrzepu); tPA jest często dostarczana przez cewnik bezpośrednio do obszaru skrzepu. Procedury te prawdopodobnie będą wykonywane przez radiologa interwencyjnego lub chirurga naczyniowego.

Leczenie zakrzepów krwi to tylko jedna część leczenia. Usunięcie skrzepu krwi nie leczy podstawowego problemu związanego z uciskiem lewej żyły biodrowej wspólnej, co stwarza wysokie ryzyko powstania skrzepu. Aby zapobiec dalszemu tworzeniu się skrzepów krwi, można założyć stent - małą drucianą siateczkę - aby utrzymać żyłę otwartą. Zabiegi te (tPA, trombektomia, założenie stentu) mogą odbywać się jednocześnie z wewnątrznaczyniowym badaniem ultrasonograficznym, co pozwala na potwierdzenie rozpoznania i ostateczne leczenie.

W bezpośrednim okresie (do 3-6 miesięcy) po założeniu stentu leczenie przeciwzakrzepowe będzie kontynuowane, ale może nie być wymagane przez dłuższy czas.