Przegląd zespołu Wolframa

Zespół Wolframa jest rzadkim i poważnym schorzeniem genetycznym, które dotyka kilka różnych układów narządów. Prowadzi do przedwczesnej śmierci. Wśród jego głównych powikłań są cukrzyca, moczówka prosta oraz objawy wzroku i słuchu. Jest to postępująca choroba neurologiczna, która zwykle rozpoczyna się w dzieciństwie i szacuje się, że dotyka około jednej osoby na 100 000. Po raz pierwszy opisał ją w latach trzydziestych XX wieku dr Don Wolfram. Chociaż obecnie nie można leczyć podstawowej przyczyny zespołu Wolframa, wiele można zrobić, aby opanować objawy choroby.

Objawy

Zespół Wolframa jest również czasami nazywany akronimem „DIDMOAD”, który składa się z niektórych podstawowych cech tego schorzenia. Są to:

• Diabetes Insipidus
• Cukrzyca
• Zanik nerwu wzrokowego
• Głuchota

Termin „cukrzyca” pierwotnie oznaczał „przejść przez”. Zaczął być używany jako określenie stanu powodującego nadmierne wytwarzanie moczu. Kiedy większość ludzi mówi o cukrzycy, ma na myśli formę choroby zwaną „cukrzycą”. Inny stan chorobowy, „moczówka prosta”, występuje znacznie rzadziej i może również powodować powstawanie nadmiaru moczu. Cukrzyca i moczówka prosta nie mają tej samej przyczyny, a większość osób z cukrzycą nie ma moczówki prostej. Jednak zespół Wolframa jest niezwykły, ponieważ problem genetyczny powodujący chorobę często powoduje ostatecznie zarówno cukrzycę, jak i moczówkę prostą.

Cukrzyca jest zwykle pierwszym problemem występującym w zespole Wolframa. W przeciwieństwie do cukrzycy typu 1 lub 2, uważa się, że cukrzyca spowodowana zespołem Wolframa ma ściśle genetyczną przyczynę. Oprócz nadmiernego oddawania moczu i nadmiernego pragnienia może powodować inne objawy, jeśli nie jest leczone, takie jak:

• Zwiększony apetyt
• Rozmazany obraz
• Utrata masy ciała
• Śpiączka

Cukrzyca prosta jest schorzeniem powodującym nadmierne pragnienie i oddawanie moczu. W moczówce prostej wywołanej zespołem Wolframa część mózgu nie może uwalniać normalnych ilości hormonu zwanego wazopresyną (zwanego także hormonem antydiuretycznym). Hormon ten jest bardzo ważny w regulowaniu ilości wody w organizmie i kontrolowaniu stężenia różnych substancji we krwi. Gdy go nie ma, nerki wytwarzają więcej moczu niż normalnie. Nieleczone może prowadzić do odwodnienia i innych poważnych problemów.

Innym poważnym problemem jest zanik (zwyrodnienie) nerwu wzrokowego, który wysyła sygnały do ​​mózgu z oka. Jego zwyrodnienie prowadzi do zmniejszenia ostrości wzroku z utratą widzenia barwnego i widzenia peryferyjnego. Objawy te zwykle pojawiają się w dzieciństwie. Mogą również wystąpić inne problemy z oczami, takie jak zaćma. Większość pacjentów ostatecznie traci wzrok.

Utrata słuchu jest jednym z najczęstszych objawów związanych z zespołem Wolframa. Utrata słuchu zwykle zaczyna się w okresie dojrzewania, najpierw wpływając na wyższe częstotliwości, a następnie z czasem powoli się pogarsza. Może to ostatecznie doprowadzić do całkowitej głuchoty.

Nie wszystkie z tych objawów dotykają każdego z zespołem Wolframa, chociaż wszystkie są możliwe. Na przykład tylko około 70 procent osób z zespołem ma moczówkę prostą.

Teresa Recena / EyeEm / Getty Images

Inne objawy

Oprócz „DIDMOAD”, zespół Wolframa może również powodować inne problemy. Niektóre z nich mogą obejmować:

• Problemy z drogami moczowymi (takie jak nietrzymanie moczu i powtarzające się infekcje dróg moczowych)
• Upośledzony zapach i smak
• Problemy z równowagą i koordynacją
• Problemy z regulacją temperatury
• Problemy z połykaniem
• Ból nerwów spowodowany neuropatią obwodową
• Drgawki
• Ciężka depresja lub inne problemy psychiatryczne
• Zmęczenie
• Zaparcia i biegunka
• Upośledzony wzrost
• Problemy reprodukcyjne (np. Pomijane miesiączki i bezpłodność)

Postępujące uszkodzenie części mózgu, która reguluje oddychanie, może również ostatecznie spowodować zatrzymanie oddychania. Zwykle prowadzi to do śmierci przed osiągnięciem średniej dorosłości.

Przyczyny

Naukowcy wciąż wiele uczą się na temat genetyki zespołu Wolframa. W większości przypadków zespół Wolframa wydaje się być stanem autosomalnym recesywnym. Oznacza to, że osoba dotknięta chorobą musi otrzymać dotknięty gen zarówno od matki, jak i ojca, aby mieć zespół Wolframa.

Wiele przypadków zespołu jest spowodowanych mutacją w genie zwanym WFS1, który jest dziedziczony od rodziców jako część DNA. Ta mutacja powoduje problem w tworzeniu białka zwanego wolframiną. Białko znajduje się w części komórek zwanej retikulum endoplazmatycznym, które pełni różne role. Obejmują one syntezę białek, magazynowanie wapnia i sygnalizację komórkową.

Wynikające z tego problemy z retikulum endoplazmatycznym wydają się mieć wpływ na kilka różnych typów komórek w organizmie. Niektóre typy komórek są bardziej podatne na uszkodzenia niż inne. Na przykład, upośledzona wolframina wydaje się powodować śmierć pewnego typu komórek trzustki, które normalnie wytwarzają insulinę (zwane komórkami beta). Ostatecznie prowadzi to do objawów cukrzycy, ponieważ komórki beta nie mogą wytwarzać insuliny potrzebnej do wyprowadzenia glukozy z krwi do komórek. Śmierć i nieprawidłowe działanie komórek mózgu i układu nerwowego prowadzą do wielu poważnych problemów związanych z zespołem Wolframa.

Istnieje również inny typ zespołu Wolframa, który wydaje się być spowodowany przez inny gen zwany CISD 2. Mniej wiadomo o tym genie, ale może on odgrywać rolę w niektórych podobnych szlakach, co gen WFS1.

Prawdopodobieństwo choroby

Osoby, które mają tylko jedną złą kopię genu, zwane nosicielami, zwykle nie mają objawów. Pełne rodzeństwo osoby z chorobą Wolframa również ma 25 procent szans na tę chorobę. Para, która wcześniej urodziła dziecko z tą chorobą, ma 25 procent szans, że ich następne dziecko również będzie miało zespół Wolframa.

Jeśli ktoś z Twojej rodziny ma zespół Wolframa, pomocne może być spotkanie z doradcą genetycznym. Taka osoba może Cię poinformować, czego możesz się spodziewać w Twojej konkretnej sytuacji. Jeśli istnieje możliwość wystąpienia zespołu Wolframa, dobrym pomysłem jest poddanie się badaniu. W ten sposób osoba, która jeszcze nie miała objawów, może zostać monitorowana przez lekarza. W przypadku niektórych rodzin pomocne mogą być również badania prenatalne.

Rodzaje

Osoby z mutacjami w genie WFS1 są czasami opisywane jako osoby z zespołem Wolframa 1. Osoby z mniej powszechną mutacją CISD2 są czasami opisywane jako mające nieco inną wersję zespołu zwanego zespołem Wolframa 2. Osoby z zespołem Wolframa 2 zwykle mają ta sama atrofia nerwu wzrokowego, cukrzyca, głuchota i zmniejszona długość życia jak osoby z zespołem Wolframa 1, ale zwykle nie mają moczówki prostej.

Są też ludzie, którzy mają mutację w genie WFS1, ale nie mają większości charakterystycznych objawów zespołu Wolframa. Na przykład osoba może mieć ubytek słuchu, ale nie ma żadnych innych cech choroby. Może to wynikać z innego rodzaju mutacji w genie WFS1. O tej osobie można powiedzieć, że ma zaburzenie związane z WFS1, ale nie ma klasycznego zespołu Wolframa.

Diagnoza

Historia medyczna pacjenta i badanie kliniczne stanowią ważny punkt wyjścia do postawienia diagnozy. Badania krwi (takie jak testy na cukrzycę) mogą również dostarczyć wskazówek dotyczących zaangażowanych układów narządów. Testy obrazowe (takie jak MRI) mogą dać wyobrażenie o poziomie uszkodzenia mózgu i innych układów.

U ludzi można zdiagnozować komponent zespołu Wolframa (np. Cukrzycę), zanim zostanie postawiona nadrzędna diagnoza. Ponieważ stan taki jak cukrzyca zwykle nie wynika z choroby genetycznej, takiej jak Wolfram, łatwo jest początkowo przeoczyć diagnozę. Wiele osób jest najpierw błędnie diagnozowanych na cukrzycę typu I, zanim zdiagnozowano u nich zespół Wolframa.

Jednak ważne jest, aby klinicyści myśleli o możliwości wystąpienia choroby. Na przykład dziecko, u którego rozwinie się zanik nerwu wzrokowego po zdiagnozowaniu cukrzycy, należy zbadać pod kątem zespołu Wolframa. Osoby, u których występuje zespół Wolframa w swojej rodzinie, również muszą zostać przebadane pod kątem tej choroby. Ważne jest, aby jak najszybciej postawić diagnozę, aby pomóc w zapewnieniu opieki podtrzymującej.

Aby potwierdzić rozpoznanie zespołu Wolframa, specjalista zaznajomiony z chorobą powinien wykonać badanie genetyczne.

Leczenie

Niestety, zespół Wolframa jest chorobą postępującą i obecnie nie dysponujemy terapiami, które mogłyby zatrzymać ten proces. Istnieje jednak wiele metod leczenia, które mogą pomóc złagodzić objawy choroby i pomóc ludziom prowadzić pełniejsze życie. Na przykład:

• Insulina i inne leki przeciwcukrzycowe stosowane w leczeniu cukrzycy
• Desmopresyna (doustna lub donosowa) stosowana w leczeniu moczówki prostej
• Antybiotyki na infekcje dróg moczowych
• Aparaty słuchowe lub implanty ślimakowe w przypadku utraty słuchu
• Środki wspomagające utratę wzroku, takie jak lupy

Wsparcie powinno również obejmować regularne monitorowanie przez multidyscyplinarny zespół świadczeniodawców, w tym specjalistów zajmujących się chorobą. Powinno to obejmować wsparcie psychologiczne, w tym pomoc dla opiekunów. Nawet mając te wsparcie, większość pacjentów z zespołem Wolframa umiera przedwcześnie z powodu problemów neurologicznych.

Chociaż obecnie nie ma żadnych metod leczenia bezpośrednio leczących chorobę, może się to zmienić w przyszłości. Naukowcy szukają możliwości zmiany przeznaczenia leków stosowanych w innych schorzeniach lub opracowania nowych leków w celu rozwiązania tych problemów z retikulum endoplazmatycznym. Ostatecznie terapia genowa może odegrać rolę w leczeniu tej choroby. Możesz porozmawiać ze swoim lekarzem na temat badań klinicznych, które mogą być dostępne.

Słowo od Verywell

Świadomość, że ktoś, na kim ci zależy, ma zdiagnozowany zespół Wolframa, może być druzgocąca. Jednak wiedz, że nie jesteś sam. Mimo że zespół Wolframa jest rzadkim schorzeniem, łatwiej niż kiedykolwiek jest nawiązać kontakty z innymi rodzinami borykającymi się z tą chorobą. Lepsze zrozumienie tej choroby może pomóc Ci poczuć się upoważnionym do dokonywania najlepszych możliwych wyborów medycznych. Twój zespół pracowników służby zdrowia dołoży wszelkich starań, aby zapewnić Ci wsparcie, którego potrzebujesz.