Chociaż ślimak jest technicznie kością, odgrywa istotną rolę w funkcjonowaniu słuchu, a nie jest po prostu kolejnym elementem układu kostnego. Znajduje się w uchu wewnętrznym i jest często opisywany jako wydrążony i ślimakowy lub spiralny.
JACOPIN / BSIP / Getty ImagesAnatomia
Spiralny kształt ślimaka jest niezbędny do przenoszenia różnych częstotliwości dźwięku. Ślimak ma około 10 milimetrów (mm) szerokości i gdyby był rozwinięty, miałby około 35 mm długości.
Struktura
Ślimak jest wypełniony płynem (chłonka i endolimfa) i jest podzielony na trzy komory zwane łuską przedsionkową, łuską środkową i błoną bębenkową. Dwie z tych wypełnionych płynem komór wyczuwają zmiany ciśnienia (spowodowane przez dźwięk), podczas gdy trzecia komora zawiera narząd Cortiego, przewód ślimakowy i błonę podstawną.
Przewód ślimakowy to kolejna koścista pusta rurka, która znajduje się między przedsionkiem łuski a bębenkiem. Przewód ślimakowy zawiera endolimfę. Głowica bębenkowa i przewód ślimakowy są oddzielone błoną podstawną.
W ślimaku znajdują się również maleńkie komórki rzęsate. Występują w szczególności w narządzie Cortiego i są niezbędne do prawidłowego słuchu.
Po urodzeniu mamy około 12 000 komórek rzęsatych. Komórki włosów mogą zostać uszkodzone i utracone przez całe życie z powodu głośnych dźwięków lub innych warunków, a po ich utracie komórki te nie regenerują się. Biorąc pod uwagę ich istotną rolę w słyszeniu, utrata komórek włoskowatych prowadzi do trwałego niedosłuchu zmysłowo-nerwowego.
Lokalizacja
Ślimak jest jedną z dwóch głównych struktur tworzących ucho wewnętrzne. Ucho wewnętrzne znajduje się za błoną bębenkową i obok ucha środkowego. Pozostałe struktury nazywane są kanałami półkolistymi, które są odpowiedzialne za równowagę, podczas gdy ślimak uczestniczy w słyszeniu.
Za błoną bębenkową znajdują się kosteczki słuchowe, maleńkie kości, które odgrywają kluczową rolę w słyszeniu. Na dole strzemiączka znajduje się owalne okienko, za którym znajdują się półkoliste kanały (zwane również labryntynem).
Kanały półkoliste są wypełnione płynem zwanym endolimfą i mają za zadanie zapewnić organizmowi właściwe poczucie równowagi. W bezpośrednim sąsiedztwie kanałów półkolistych, przed początkiem rurki w kształcie ślimaka, która tworzy ślimak, znajduje się okrągłe okienko.
Wariacje anatomiczne
Zarodkowo ucho wewnętrzne zaczyna się formować już w 4 tygodniu ciąży. Sam ślimak zwykle powstaje w 18.tygodniu ciąży. Gen SOX2 jest w dużej mierze odpowiedzialny za powstawanie ślimaka, a mutacje w SOX2 są związane z niedosłuchem czuciowo-nerwowym.
Ślimak ma duże różnice w długości ślimaka, kątach między zwojami i pozycji w podstawie czaszki. Ma to konsekwencje dla operacji wszczepienia implantu ślimakowego.
Funkcjonować
Fale dźwiękowe są kierowane do ucha i uderzają w błonę bębenkową, powodując wibracje. Wibracje te docierają do kosteczek słuchowych, maleńkich kości znajdujących się w uchu środkowym zwanych młoteczkiem, kowadełkiem. i strzemiączka.
Strzemiączko uderza w owalne okienko, a wibracje są dalej przenoszone przez chłonkę (płyn) znajdującą się wewnątrz ślimaka. Wibracje dźwiękowe są kontynuowane przez przedsionek łuski i bębenek bębenkowy, ostatecznie przemieszczając okrągłe okno.
W miarę kontynuowania wibracji przez płyn, aktywują komórki rzęsate znajdujące się na błonie podstawnej i narządzie Cortiego. Następnie komórki rzęsate szczotkują swoje stereocilia (maleńkie wypustki przypominające włosy, które znajdują się na górze komórki) o strukturę zwaną błoną tektorialną.
Ten ruch komórek rzęsatych powoduje depolaryzację (zmianę równowagi elektrolitów w płynie otaczającym komórki) przyczepionych włókien nerwowych iw ten sposób dźwięki są przesyłane do mózgu w celu interpretacji przez nerw słuchowy. Wcześniejsze
Warunki powiązane
Na ślimak może wpływać kilka schorzeń.
Niedosłuch odbiorczy
Ubytek słuchu zmysłowo-nerwowego jest technicznie definiowany jako utrata słuchu, która wynika z jakiejkolwiek dysfunkcji ucha wewnętrznego. Obejmuje sensoryczną utratę słuchu, która wynika z uszkodzenia komórek rzęsatych w ślimaku.
Niedosłuch odbiorczy jest niezwykle powszechny, zwłaszcza u osób starszych, ale może też być wrodzony. Może to być spowodowane narażeniem na głośny hałas, lekami toksycznymi dla ucha lub związanymi z chorobą Meniere'a.
Niedosłuch odbiorczy można podzielić na centralny lub czuciowy ubytek słuchu. Jak już wspomniano, czuciowa utrata słuchu wynika z uszkodzenia komórek rzęsatych, podczas gdy centralna utrata słuchu może być wynikiem uszkodzenia ścieżki nerwu słuchowego.
Nerwiak Akustyczny (Schwannoma Przedsionkowa)
Nerwiak akustyczny to łagodny wzrost, który powstaje w nerwach zaopatrujących ucho wewnętrzne. Może powodować problemy z równowagą, powodując zawroty głowy i może powodować utratę słuchu lub szum w uszach (dzwonienie w uszach).
Szum w uszach
Szum w uszach dzwoni w uchu. Może to być również brzęczący, gwizdający lub ćwierkający dźwięk. Pulsacyjny szum w uszach występuje wtedy, gdy słyszysz w uszach coś, co brzmi jak bicie własnego serca.
Szum w uszach jest silnie związany z narażeniem na głośne dźwięki, niedosłuch czuciowo-nerwowy, a także uważa się, że jest wynikiem uszkodzenia komórek rzęsatych w ślimaku.
Implanty ślimakowe
Implant ślimakowy to urządzenie elektroniczne, które może poprawić słuch u osób z głuchotą lub głęboką utratą słuchu w wyniku uszkodzenia ślimaka.
Składa się z kilku części, w tym mikrofonu, procesora mowy, nadajnika i odbiornika oraz układu elektrod. Część implantu ślimakowego umieszcza się chirurgicznie pod skórą, podczas gdy część zewnętrzna zakładana jest za uchem.
Mimo swojej nazwy implant ślimakowy nie przywraca normalnego słuchu. Stymuluje nerw słuchowy, aby osoby niesłyszące lub z poważnym ubytkiem słuchu mogły reprezentować różne dźwięki i pomagać im rozumieć mowę. Interpretacja dźwięku za pomocą implantu ślimakowego wymaga odpowiedniego przeszkolenia.
Testy
Stan ślimaka ocenia się za pomocą kilku testów.
Testy Rinne'a i Webera
Tego typu testy słuchu są czasami nazywane testami kamertonu i są przydatne w wykrywaniu problemów w uchu środkowym i uchu wewnętrznym. Testy te są rzadko stosowane samodzielnie, ale w połączeniu z innymi rodzajami testów słuchu, próbując określić, czy ubytek słuchu występuje, czy dotyczy ślimaka.
Badanie słuchowej odpowiedzi pnia mózgu (ABR)
Ten test jest często używany do przesiewowego badania ubytku słuchu u niemowląt i jest również nazywany testem wywołanego potencjału słuchowego (AEP). Jest przydatny w wykrywaniu problemów z drogami nerwowymi zaangażowanymi w przekazywanie impulsów dźwiękowych do mózgu, a także problemów ze ślimakiem.
Test otoemisji akustycznych (OAE)
Ten test jest łatwy do przeprowadzenia, wystarczy włożyć sondę do ucha i zmierzyć reakcję na określone dźwięki. Test OAE w szczególności mierzy funkcję komórek rzęsatych znajdujących się w ślimaku.
