Przyczyny i czynniki ryzyka ospy

Ospa jest wywoływana przez wirus ospy wietrznej i wiadomo, że przenoszona jest tylko między ludźmi. Żywy wirus jest przechowywany do celów badawczych tylko w dwóch laboratoriach na świecie: Centers for Disease Control and Prevention (CDC) w Stanach Zjednoczonych oraz w Instytucie VECTOR w Rosji.

W wyniku światowego programu szczepień i izolacji choroba została uznana za zwalczoną w 1980 r. Ostatnie znane naturalnie występujące przypadki pochodziły z wybuchu epidemii w Somalii w 1977 r. Ospa pozostaje zwalczona do dnia dzisiejszego.

Od 1980 r. Na całym świecie zaprzestano rutynowych szczepień przeciwko ospie, pozostawiając znaczną część populacji bez odporności na wirusa wywołującego ospę.

Wirus Variola

Variola pochodzi z grupy wirusów zwanych łącznie ortopokswirusami. Obejmuje również ospę małpią, ospę krowią, krowiankę, krowiankę, camelpox i niektóre pochodne.

Chociaż uważa się, że ospa prawdziwa jest z natury całkowicie wyeliminowana, inny ortopokswirus może potencjalnie doprowadzić do wybuchu epidemii. Wirusy, które są żywicielami gatunków innych niż ludzie, ale mogą zarażać ludzi, są znane jako zoonotyczne. Wszystkie ortopokswirusy są zdolne do infekowania ludzi, ale nie są tak niebezpieczne jak ospa i nie mogą być łatwo przenoszone z człowieka na człowieka.

Bioterroryzm

Największą obawą związaną z wirusem Variola jest możliwość jego wykorzystania jako broni biologicznej. Chociaż ospa nie występowała naturalnie od dziesięcioleci, urzędnicy służby zdrowia muszą zachować plan reagowania w przypadku narażenia populacji na wirusa.

CDC uznałby pojedynczy potwierdzony przypadek ospy prawdziwej za nagły przypadek medyczny ze względu na brak odporności w obecnej populacji.

Miliony dawek szczepionki przeciwko ospie są przechowywane w Stanach Zjednoczonych na wypadek wybuchu epidemii.

Służby ratunkowe, wojsko i pracownicy służby zdrowia zostaną zaszczepieni tak szybko, jak to możliwe, aby stanowić barierę dla rozprzestrzeniania się wirusa poza placówkę opieki zdrowotnej. CDC ma wystarczającą ilość dawek szczepionki przeciwko ospie, aby zaszczepić każdą osobę w Stanach Zjednoczonych.

Potencjalne ponowne pojawienie się

Chociaż naturalnie występujący wirus ospy prawdziwej ospy prawdziwej nie żyje w żadnym znanym zwierzęciu, tylko czeka na zakażenie człowieka, naukowcy odkryli bardzo zdegradowane przykłady ospy ospy wietrznej w starożytnych próbkach tkanek ludzkich.

Jedną z obaw jest to, że mniej zdegradowana forma wirusa ospy wariowatej może istnieć zamrożona w wiecznej zmarzlinie, która co roku rozmraża się szybciej.

Przenoszenie

Grypa, krztusiec i odra są bardziej zaraźliwe niż ospa. Ospa jest przenoszona przez bliski kontakt przez długi czas. Wirus ospy wietrznej jest przenoszony drogą powietrzną i zwykle przenoszony przez drogi oddechowe.

Kto jest zaraźliwy?

Pacjenci są zakaźni, gdy tylko pojawią się u nich oznaki i objawy ospy i pozostają zaraźliwi do całkowitego ustąpienia wysypki i owrzodzeń. Krosty zaczną łuskać i odpadać, pozostawiając bliznę. Po całkowitym wyschnięciu, co trwa około czterech tygodni, pacjent nie jest już uważany za zakaźnego.

Transmisja powietrzna i kontaktowa

Zwykle pacjent z infekcją i osoba zarażona mieszkali w tym samym domu. Założono, że ospa jest zwykle przenoszona przez duże kropelki unoszące się w powietrzu, gdy pacjent kaszle lub kicha. Jednak odnotowano rzadkie przypadki przypadkowej transmisji kontaktowej i transmisji pozornie między piętrami szpitala, co sugerowałoby mniejsze cząsteczki unoszące się w powietrzu.

Ponieważ naturalne przenoszenie ospy nie wystąpiło od 1977 r., Naukowcy nie są zbyt pewni, czy choroba jest przenoszona drogą powietrzną przez duże czy małe kropelki. Nowoczesne systemy recyrkulacji powietrza w szpitalach nie istniały, gdy w Stanach Zjednoczonych leczono ospę. Jeśli wirus jest przenoszony przez duże kropelki, nowe systemy powietrzne nie powinny mieć znaczenia. Z drugiej strony, jeśli wirus jest przenoszony przez drobne kropelki głębiej w drogach oddechowych, systemy recyrkulacji powietrza mogą stworzyć problem, który należałoby przezwyciężyć.

Wirus Variola żyje również w płynie pochodzącym z otwartych ran, często występujących w chorobach ospy. Płyn może zanieczyścić pościel i odzież, powodując infekcję. Pracownicy służby zdrowia muszą zachować środki ostrożności podczas opieki nad pacjentami z ospą prawdziwą.

Szczepionka

Termin „szczepienie” powstał ze względu na szczepionkę przeciwko ospie prawdziwej, która pochodzi z wirusa krowianki i jest spokrewniona z wirusem ospy krowiej. „Vacca” po łacinie oznacza krowę.

Wirus Variola, który powoduje ospę prawdziwą, jest ukrytym wirusem, który spędza okres inkubacji, podkradając się do swojego ludzkiego żywiciela i rozmnażając się bez wywoływania odpowiedzi immunologicznej. Do czasu, gdy wirus ospy prawdziwej rozwinie się w ospę i zachoruje gospodarza, wirus rozprzestrzenił się po całym organizmie. Układ odpornościowy prawie nie ma czasu na reakcję.

Z drugiej strony krowianka pozostaje lokalna u człowieka i nie rozmnaża się tak bardzo, jak wariacja. Nie powoduje też tak wielu, jeśli w ogóle, chorób. Wywołuje odpowiedź immunologiczną, której organizm może użyć do walki z każdym wirusem.

Zaszczepienie się w ciągu pierwszych trzech dni ekspozycji na ospę daje systemowi odpornościowemu czas na przygotowanie się do walki z wirusem ospy.

Nawet jeśli zaszczepienie się po ekspozycji nie powstrzyma pacjenta przed chorobą, może znacznie zmniejszyć ciężkość ospy prawdziwej.

Czynniki ryzyka podatności

Mało kto urodzony w Stanach Zjednoczonych po 1971 roku otrzymał szczepionkę, która pozostawia tę populację podatną na infekcję w przypadku ponownego pojawienia się wirusa ospy wietrznej.

Gęstość zaludnienia, odkąd ogłoszono zwalczenie ospy w 1980 roku, wzrosła wykładniczo, co utrudnia przewidzenie, jak szybko wirus ospy będzie się rozprzestrzeniał w dzisiejszych czasach. Najlepsze dane, zebrane w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, oparte są na populacji, która została w większości zaszczepiona, co jest oczywiste, i u większości populacji nie występowały schorzenia immunosupresyjne, takie jak HIV.