Przegląd stawu lędźwiowo-krzyżowego (L5-S1)

Staw lędźwiowo-krzyżowy, zwany również L5-S1, to termin używany do opisania części kręgosłupa. L5-S1 to dokładne miejsce, w którym kończy się kręgosłup lędźwiowy, a zaczyna się kręgosłup krzyżowy. Staw lędźwiowo-krzyżowy to staw, który łączy te kości.

L5-S1 składa się z ostatniej kości w dolnej części pleców, zwanej L5, i trójkątnej kości poniżej, znanej jako kość krzyżowa. Kość krzyżowa składa się z pięciu połączonych kości, z których S1 znajduje się najwyżej.

Anatomia

Kręgosłup to struktura ciała, która pozwala nam stać prosto, a także skręcać, zginać i w inny sposób zmieniać pozycję tułowia i / lub szyi. W kręgosłupie znajdują się zazwyczaj 24 ruchome kości, które łączą się z kością krzyżową i kością ogonową, z których każda składa się z wielu kości, które z czasem się łączą.

Kręgi, które jest inną nazwą kości kręgosłupa, są podzielone na sekcje od góry do ogona w następujący sposób:

• Kręgosłup szyjny: Znajduje się w szyi, ma siedem kości, oznaczonych jako C1 do C7
• Kręgosłup piersiowy: znajduje się w środkowej części pleców, ma 12 kości. Kręgi piersiowe kręgosłupa są oznaczone od T1 do T12.
• Kręgosłup lędźwiowy: Odpowiadający dolnej części pleców ma pięć kości oznaczonych od L1 do L5.
• Kość krzyżowa: ta trójkątna kość jest utworzona z pięciu kości, które zaczynają się zrastać wkrótce po urodzeniu i trwają aż do całkowitego zrośnięcia w wieku około 30 lat. Podczas identyfikacji poszczególnych zrośniętych kości, oznaczenie to S1 do S5.
• Kość ogonowa: kość ogonowa jest również zbudowana z pojedynczych kości, które są ruchome po urodzeniu, ale z czasem zrastają się. Kość ogonowa jest co najmniej częściowo zrośnięta, aw wielu przypadkach całkowicie zrośnięta w wieku dorosłym. Kości składowe są oznaczone jako Co1 do Co4. Większość ludzi ma cztery segmenty, ale niektórzy mają trzy lub pięć.

Funkcjonować

Każdy obszar kręgosłupa ma krzywiznę, a te krzywe idą w przeciwnych kierunkach. W szyi i dolnej części pleców, kręgosłup jest skierowany do przodu, patrząc z profilu, podczas gdy łuki piersiowe i krzyżowe cofają się.

Obszary, w których zmieniają się kierunki krzywizny kręgosłupa, nazywane są skrzyżowaniami. Ryzyko kontuzji może być większe na skrzyżowaniach, ponieważ ciężar ciała zmienia kierunek, gdy krzywe zmieniają kierunek.

Połączenie L5-S1, znajdujące się między krzywizną lędźwiową (która rozciąga się do przodu) a krzywizną krzyżową (która jest przeciwna do kierunku łuku lędźwiowego i idzie do tyłu) jest szczególnie podatne na niewspółosiowość, zużycie i urazy.

Dzieje się tak, ponieważ u większości ludzi wierzchołek kości krzyżowej jest ustawiony pod kątem. Starzenie się i urazy mogą jeszcze bardziej zwiększyć wrażliwość złącza L5-S1.

L5-S1 to jedno z dwóch najczęstszych miejsc wykonywania operacji kręgosłupa. Drugi to obszar tuż powyżej, zwany L4-L5.

Kręgozmyk

W dolnej części pleców połączenie L5-S1 jest często miejscem urazu zwanego kręgozmykiem. Kręgozmyk występuje, gdy kręg przesuwa się do przodu w stosunku do kości znajdującej się bezpośrednio pod nim.

Najczęstszą odmianą tego schorzenia jest kręgozmyk przesmykowy. Kręgozmyk cieśniowy zaczyna się od niewielkiego złamania w części interarticularis, która jest obszarem kości z tyłu, który łączy przylegające części stawu międzykręgowego.

Chociaż tego typu złamania zwykle pojawiają się przed 7 rokiem życia, objawy zwykle pojawiają się dopiero w wieku dorosłym. Degeneracja kręgosłupa w późniejszej dorosłości może dodatkowo zaostrzyć stan.

Kąt kości krzyżowej może przyczyniać się do kręgozmyku. Dzieje się tak, ponieważ zamiast być poziomo względem ziemi, S1 przechyla się z przodu i do góry z tyłu. Ogólnie rzecz biorąc, osoby z większym nachyleniem będą narażone na większe ryzyko kręgozmyku.

Kręgozmyk jest zwykle leczony za pomocą interwencji niechirurgicznych, takich jak leki przeciwbólowe, stosowanie ciepła i / lub lodu, fizjoterapia lub zastrzyki zewnątrzoponowe steroidów.

Operacja fuzji kręgosłupa może być skuteczna w leczeniu objawów związanych z kręgozmykiem, ale wymaga dużo czasu na powrót do zdrowia i może wiązać się z dodatkowym ryzykiem. Zwykle leczenie niechirurgiczne jest próbowane przez co najmniej sześć miesięcy, ale jeśli do tego czasu nie przyniosłeś ulgi, w niektórych przypadkach operacja może być opcją.